BIO JE LEGENDARNI detektiv Philip Marlowe na platnu prije Humphreya Bogarta, bio je glumac za lake filmiće dok nije postao ekspert za nešto teže, bio je redatelj jednog od najgorih filmova ikad i onda umro zbog toga, prije svega spomenutog izdao nekoliko ploča, svašta je radio Dick Powell i nema sumnje da je legenda starih dana Hollywooda.

Iste 1944. godine kada je Fred MacMurray snimio Double Indemnity i okrenuo se malo od komedijica postavši mučeni noir antiheroj, tada je Powell snimio Murder, My Sweet i prvi se na platnu predstavio imenom Marlowe, a onda u još jačem ritmu od MacMurraya nastavio u noir stilu. 

Genijalan je bio Murder, My Sweet pod grešnim neonom velegrada, čak se ne može reći da je lošiji od Velikog sna, a njegov Marlowe možda minimalno mekši od kasnijeg Bogartovog, ali čak sličniji onom iz romana Raymonda Chandlera. Režiju je tada potpisao Edward Dmytryk, kasnije su surađivali i na filmu Cornered, a Powell je glumio poslije toga i u sličnim žestokim filmovima kao što su Station West, Johnny O'Clock, Pitfall, Cry Danger, imao značajnu ulogu i u Minnellijevom The Bad And The Beautiful s Kirkom Douglasom i Lanom Turner.

Sve se srušilo kad je snimio The Conqueror

To je sve lijepo i njegov redateljski debi Split Second je bio isto super, ali onda se sve srušilo kada je snimio čuvenu bljuzgu The Conqueror (1956.) u kojoj je od svih ljudi John Wayne igrao Džingis Kana, što je bilo ne samo toksično s umjetničke strane nego je i snimano u toksičnom području države Utah, tako da je veći dio ekipe pretrpio najteže zdravstvene posljedice. Powell je bio dio te grupe i preminuo je od raka nekoliko godina kasnije u svojoj pedeset devetoj.

Vrijedi spomenuti i još jedan odličan film koji je režirao, a to je The Enemy Below s Robertom Mitchumom i Curtom Jurgensom, možda i top primjer mornaričkih ostvarenja prije Das Boota, tako da je više dobrog nego lošeg donio i kapa dolje za to. Zaslužio je - Richard Ewing Dick Powell.